مُلک جان در ولایتی دگر است
تخت دل در حمایتی دگراست

قول مستانه ای که ما گوئیم
بشنو او را حلاوتی دگر است

دلبران در جهان فراوانند
حسن ما را ملاحتی دگر است

عاقلان را نهایتی است ولی
عاشقان را نهایتی دگر است

وحده لا شریک له  می گو
کاین سخن از روایتی دگر است

در خرابات رند سرمستیم
ذوق ما ذوق و حالتی دگر است

نعمت اللّه خدا به ما بخشید
این عنایت عنایتی دگر است

جناب شاه نعمت اللّه ولی

تا از سر زلف تو یکی تار بر آمد 
صد فتنه عیان شد

صد شور زاسلام و زکفار بر آمد
غوغا به جهان شد

بر خاک زمین آن بت عیّار برآمد
سر خیل بتان شد

مسجود ملائک شد و لشگر کش ارواح
زآن روح مقدس

شیطان ز حسد بر سر انکار بر آمد
مردود زمان شد

تا از ید بیضا بنمودی سر انگشت
مه جامه بدرّید

ترسا زچلیپا و ز زنّار بر آمد
در دین امان شد

یک غمزه نمودی به خلیل از تو در افتاد
اندر دل آتش

گلزار بهشت از جگر نار بر آمد
آتش چو جنان شد

تا مهر جمال رخ خوب تو تجلّی
کرد از پس پرده

موسی زپی دیدن دیدار بر آمد
بر طور روان شد

اسرار حقیقت نتوان گفت به اغیار
کو چون به جهان شد

کز سرّ سراپردۀ اسرار بر آمد
دل برد و نهان شد

اجزای ذرائر نَبُد ذرّه خالی    از پرتو آن نور

هر ذرّه کز آن پرتو انوار برآمد
خورشید عیان شد

سیّد زکف ساقی وحدت چو بنوشد
جامی ز محبّت

سر مست می عشق به بازار بر آمد
در عین عیان شد




جناب شاه نعمت اللّه ولی




 

 

(ذرائر=جمع ذرّه)

شراب شوق را پیمانه می باش
حریف خلوت میخانه می باش

درِ دل می زن امّا در شب و روز
مقیم گوشۀ آن میخانه می باش

به صورت ساحلی معنی چو دریا
ورای این و آن دُردانه می باش

دلت گنجینۀ گنج است ودائم
بیا در کنج این ویرانه می باش

فدای عشق کن جان گرامی
دل و دلدار و هم جانانه می باش

دزآمد از درِ دل نعمت اللّه
چو شمعی، تو بر او پروانه می باش


جناب شاه نعمت اللّه ولی

در چشم پر آب ما نظر کن
هر سو برو و زما خبر کن

سودای میان تهی که داری
رندانه بیا زسر به در کن

خاک کف پای عاشقان شو
خود را به کمال معتبر کن

گر می خواهی بهشت جاوید
مستانه به بزم ما گذر کن

هستی بگذار عارفانه
در عالم نیستی سفر کن

جامی ز حباب پر کن از آب
با ما تو حدیث بحر و بر کن

بنگر تو جمال نعمت اللّه
در جام جهان نما نظر کن


جناب شاه نعمت اللّه ولی