دوشم از غیب پیر عالم عشق
این سخن یاد داد از دم عشق

کای گدای همه قدح نوشان
جام می نوش تا شوی جم عشق

کرده ام خود به ترک مردم عقل
از برای صفای مردم عشق

بستم احرام کوی کعبه جان
غسل کردم به آب زمزم عشق

چون رسیدم به قبله عرفات
دیدم اندر هوای عالم عشق

شور مستی فزون شده دل را
هر دم از جرعه دمادم عشق

جمله کاینات و هر چه در اوست
غرق بودند پیش شبنم عشق

نعمت الله را چو می دیدم
شد یقینم که اوست محرم عشق

ورق عاشقی چو شد معلوم
این سخن بود فصل اعظم عشق


جناب شاه نعمت الله ولی

ای گشته خجل از گل روی تو شقایق
حیران شده در نرگس چشم تو خلایق

بسیار بگشتیم به هر باغ و ندیدیم
سروی چو قدت رسته بر اطراف حدائق

اکنون که چمن غیرت گلزار جنان شد
رو باده گلگون طلب و یار موافق

از دامن خود دست مدار ای دل شیدا
باشد که میسر شودت کشف حقایق

رندی که نهد پا به ره کعبه مقصود
واجب بود اول قدمش ترک علائق

اسرار مرا زاهد مخمور چه داند
دردی کش میخانه کند حل دقائق

سید سر خود گیر که در عالم وحدت
مجنون همه لیلی شد وعذرا همه وامق


جناب شاه نعمت الله ولی

دل زجان برگیروجانان را بجو
کفر را بگذار و ایمان را بجو

سایه بگذار آفتابی را طلب
این مجو ای یار ما آن را بجو

آب روئی جو در این دریای ما
جو چه می جوئی تو عمان را بجو

گنج او درکنج ویران دل است
گنج خواهی کنج ویران را بجو

مجمع اهل دلان گر بایدت
مو به مو زلف پریشان را بجو

گرحضور وصحبتی جوئی چو ما
زاهدان بگذار و رندان را بجو

نعمت الله را بجو گر عاشقی
جام می بستان ومستان را بجو


جناب شاه نعمت الله ولی

 

چنان سرمست شیدایم که پا از سر نمی دانم
دل از دلبر نمی یابم می از ساغر نمی دانم

برو ای عقل سرگردان زجان من چه می جویی
که من سرمست وحیرانم بجز دلبر نمی دانم

شدم از ساحل صورت به سوی بحر معنی باز
چه جای بحر و بر باشد بجز گوهر نمی دانم

دلم عود است وآتش عشق و سینه مجمر سوزان
زذوق سوختن عودم در این مجمر نمی دانم

من آن دانای نادانم که می بینم نمی بینم
از آن می گویم از حیرت که سیم از زر نمی دانم

چو دیده سو به سو گشتم نظر کردم به هر سوئی
بجز نور دوچشم خود در این منظر نمی دانم

زهر بابی که می خواهی بخوان از لوح محفوظم
که هستم حافظ قرآن ولی دفتر نمی دانم

برآمد نور سلطانی چه کفر و چه مسلمانی
طریق مومنان دارم ره کافر نمی دانم

بجز یاهو و یا من هو نمی گویم به روز و شب
چه گویم چونکه در عالم کسی دیگر نمی دانم

ندیم بزم آن ماهم حریف نعمت اللهم
درون خلوت شاهم برون در نمی دانم

هم او صورت هم او معنی هم او مجنون هم او لیلی
به غیر از سید ویاران شه و چاکر نمی دانم


جناب شاه نعمت الله ولی

از برای خدا بیا ساقی
بده آن جام جانفزا ساقی

عاشق و مست و رند او باشیم
نظری کن به حال ما ساقی

نفسی بی شراب نتوان بود
پر کن آن جام می بیا ساقی

درد ما را به جرعه دردی
خوش بود گر کنی دوا ساقی

بزم عشق است و عاشقان سرمست
عقل بیگانه ،آشنا ساقی

در بهشتیم و باده می نوشیم
می تجلی بود،خدا ساقی

نعمت الله حریف و می در جام
خوش حضوری است خاصه با ساقی


جناب شاه نعمت الله ولی

 

نور رویش آفتابی دیگر است
سایه او ماهتابی دیگر است

زلف اودر تاب رفت از دست دل
تاب او را پیچ و تابی دیگر است

گفتمش جان و دل و جانان تویی
گفت آری این جوابی دیگر است

نقش میبندم خیالش را به خواب
خوش بود این خواب خوابی دیگر است

جرعه جام شراب ما بنوش
تا بدانی کاین شرابی دیگر است

ای که میگویی حجاب من نماند
این نماندن هم حجابی دیگر است

گفته ما را بود ذوقی دگر
قول ما خود از کتابی دیگر است

جام پر آب است نزد ما حباب
جام ما آب و حبابی دیگر است

سید ما تا غلام عشق اوست
در جهان عالی جنابی دیگر است


جناب شاه نعمت الله ولی

حالیا دور قمر دوران ماست
جام می در دور واین دور آن ماست

رونق میخانه ها خواهد فزود
زانکه وقت ذوق سرمستان ماست

دست ما چون آستین دست اوست
هر کجا دستی است آن دستان ماست

می کشد ما را و میگوییم شکر
می برد دل منتش بر جان ماست

هر کجا سیبی است بی آسیب نیست
سیب بی آسیب در بستان ماست

ای که می پرسی تو از برهان ما
مستی رندان مابرهان ماست

مجلس عشق است و ما سر مست می
نعمت الله از دل و جان آن ماست


جناب شاه نعمت الله ولی

ای دل اسرارجان مادریاب
بگذر از خود بیا خدا دریاب

شاهد غیب در شهادت بین
شاه در کسوت گدا دریاب

موج و دریا و خلق و حق بنگر
یک مسمی دو اسم را دریاب

جام وحدت بروی ساقی نوش
ذوق میخوارگی ما دریاب

رنج عشقش بکش شفا بشناس
درد دردش بخور دوا دریاب

مطب عشق ساز م بنواخت
بشنو ای بینوا نوا دریاب

سایه و آفتاب را بنگر
سید و بنده را بیا دریاب


جناب شاه نعمت الله ولی