نوفروشان کهنه پوشانیم

کهنه پوشان نوفروشانیم

مبتلای بلای خمّاریم

دردمندیم و دُرد نوشانیم

خویشِ بیچارگان بی خویشیم

یار خسته دلان و خویشانیم

ایمنیم از وصال و از هجران

فارغ از جمع واز پریشانیم

گر گدائی درآید از درِ ما

همچو شاهش به دیده بنشانیم

خلعت عشق اوست در برِ ما

هر که خواهیم ما بپوشانیم

نعمت الله آتشی افروخت

دیگ سودای عشق جوشانیم

جناب شاه نعمت الله ولی

نقشی نبسته ایم به غیر از خیال او

حسنی نیافتیم جدا از جمال او

از لوح کائنات نخواندیم هیچ حرف

کان حرف را نبود خطی از مثال او

ما را هوای چشمۀ آب حیات نیست

تا نوش کرده ایم شراب زلال او

هر کس که نیست عاشق او  نیست هیچ کس

انسان نخوانمش که نخواهد وصال او

ما عاشقان بی سر و پای حالتیم

از حال ما بپرس که یابی تو حال او

ساقی سئوال کرد که می نوش می کنی

جانم فدای باده و حسن سئوال او

مست است نعمت الله بر دست جام می

بستان و نوش کن که بیابی کمال او

جناب شاه نعمت الله ولی

بستیم کمر به خدمت او

رفتیم روان به حضرت او

چیزی که ترا به او رساند

آن نیست بجز محبّت او

عالم چو وجود یافت از وی

مرحوم بود به رحمت او

منعم چو به نعمت خدائی

منعم یاشی به نعمت او

هر بندۀ صادقی که بینی

جان داده برای خدمت او

او داد به ما هر آنچه داریم

داریم هزار منّت او

مائیم و حضور نعمت الله

خوش وقت به یمن همّت او

جناب شاه نعمت الله ولی

دنیا و آخرت ، بر رندان به نیم جو

صد دل به حبّه ای ودو صد جان به نیم جو

سودا نگر که عشق ،به صد جان  خریده ایم

بفروختیم به روضۀ رضوان به نیم جو

با گنج عشق، مخزن قارون به پولکی

با مُلک فقر ، ملک سلیمان به نیم جو

با درد دل خوشیم دوا را چه میکنیم

داروی ماست دردش و درمان به نیم جو

این عقل جو فروش که گندم نمایدت

کاه است و هست کاه فراوان به نیم جو

گویی که هست خرمن طاعت مرا بسی

صد خرمن چنین بر یاران به نیم جو

ما بنده ایم و سیّد ما نعمت الله است

جایی که نیست بندۀ جانان به نیم جو

جناب شاه نعمت الله ولی

ما زنگ ز آینه زدودیم

در آینه روی خود نمودیم

رندانه در شرابخانه

بر جملۀ عاشقان گشودیم

مستانه به یک کرشمه ای دل

از دست جهانیان ربودیم

بی ذوق نبوده ایم یک دم

بودیم به ذوق تا که بودیم

ذوقی دگر است گفتۀ ما

تا بر لب یار لب گشودیم

جانان به زبان ما سخن گفت

ما نیز به گوش او شنودیم

مستیم و خراب و لاابالی

ایمن ز غم زیان و سودیم

زنده به حیات عشق اوئیم

موجود ز جود آن وجودیم

سرمست خوشی چو نعمت الله

دیگر نبود بس آزمودیم

جناب شاه نعمت الله ولی

دل زجان بر گیر و جانان را بجو

کفر را بگذار و ایمان را بجو

سایه بگذار آفتابی را طلب

این مجو ای یار ما آن را بجو

آب روئی جو در این دریای ما

جو چه می جوئی تو عمّان را بجو

گنج او در کنج ویران دل است

گنج خواهی کنج ویران را بجو

مجمع اهل دلان گر بایدت

مو به مو زلف پریشان را بجو

گر حضور و صحبتی جوئی چو ما

زاهدان بگذار و رندان را بجو

نعمت الله را بجو گر عاشقی

جام می بستان و مستان را بجو

جناب شاه نعمت الله ولی

جان عالم فدای خدمت اوست

هر چه باشد برای خدمت اوست

خانه ای روشن است دیدۀ ما

آری آری سرای خدمت اوست

پادشاه سریر هفت اقلیم

بندگانه  گدای خدمت اوست

نبود از خدای بیگانه

هر که او آشنای خدمت اوست

حاصل بحر و کان به وقت سخا

خرده ای از عطای خدمت اوست

آفتاب سپهر عزّ و جلال

جام گیتی نمای خدمت اوست

عرش اعظم که تخت سیّد ماست

بر هوا  از هوای خدمت اوست

جناب شاه نعمت الله ولی

مست  هشیار و مست نشناسد

آستین را ز دست نشناسد

رند سرمست جام چون بشکست

او درست از شکست نشناسد

بر در می فروش چون بنشست

خاستن از نشست نشناسد

عاقل خودپرست مخمور است

عاشق می پرست نشناسد

از ازل تا ابد بود فارغ

او بَلی از اَلَست نشناسد

آسمان و زمین کجا داند

چونکه بالا و پست نشناسد

نعمت الله در همه عالم

غیر آن یک که هست نشناسد

جناب شاه نعمت الله ولی

ای دل گشایشی ز در عاشقان بجو

آسایشی زصحبت صاحبدلان بجو

دریوزه ای زهمّت مردان حق بکن

بخشایشی ز خدمت این دوستان بجو

پروانه وار ز آتش عشقش بسوز دل
آن لحظه آرزوی دل و کام جان بجو

از خود در آ به خلوت جانانه در خرام

چون بی نشان شدی آن دم ز خود نشان بجو

گر طالب حقیقتی مطلوب نزد توست

دریاب و آرزوی دلِ طالبان بجو

ذرّات کائنات ز خورشید روی او

روشن شدند ذرّه به ذرّه عیان بجو

سیّد از این میان و کنارش طلب مکن

برتر شو از کنار و برون از میان بجو

جناب شاه نعمت الله ولی

جان فدا کن وصل جانان را بجو

دُرد  دَردَش نوش و درمان را بجو

عشق زلفش سر به سودا می کشد

مجمع زلف پریشان را بجو

بگذر از صورت چو ما معنی طلب

کفر را بگذار و ایمان را بجو

گنج او در کنج دل گر یافتی

گنج را می باش و سلطان را بجو

ذوق از مخمور نتوان یافتن

ذوق خواهی خیز و مستان را بجو

گوهر این بحر ما گر بایدت

همچو غوّاصان تو عمّان را بجو

همّت عالی نخواهد غیر آن

گر تو عالی همّتی آن را بجو

در خرابات مغان ما را طلب

می بنوش و راحت جان را بجو

نعمت الله جو که تا یابی مراد

ساقی سرمست رندان را بجو

جناب شاه نعمت الله ولی

یا رب ز غم هجران رستیم مبارک باد

از زحمت این زندان جستیم مبارک باد

مخمور چو میبودیم خوردیم می عشقش

در خلوت میخانه مستیم مبارک باد

لطفش کرمی فرمود روبند  ز رو بگشود

زنّار سر زلفش بستیم مبارک باد

ما سلطنت جاوید از دولت او داریم

از هستیِ پاینده  هستیم مبارک باد

از نور جمال او شد دیدۀ ما روشن

از دیدن غیر او رستیم مبارک باد

تا دست تو بگرفتیم دست از همه کس بردیم

با رستم دستان هم دستیم مبارک باد

تو سیّد سر مستی مائیم غلام تو

مستیم و نه چون مخمور  پستیم مبارک باد

جناب شاه نعمت الله ولی

ای عاشقان ای عاشقان ما را بیانی دیگر است

ای عارفان ای عارفان ما را نشانی دیگر است

ای بلبلان ای بلبلان ما را نوا خوشتر بود

زیرا که این گلزار ما از بوستانی دیگر است

ای خسرو شیرین سخن ای یوسف گل پیرهن

وی طوطی شکّر شکن ما را بیانی دیگر است

یاری که اندر کار دل جان داد در بازار دل

همچون دل صاحبدلان زنده به جانی دیگر است

تا عین عشقش دیده ام مهرش به جان ورزیده ام

در آشکارا و نهان ما را عیانی دیگر است

خورشید جمشید فلک بر آسمان چارم است

مهر منیر عاشقان بر آسمانی دیگر است

اقلیم دل شد ملک جان شهر تن آمد این جهان

کون و مکان عاشقان در لامکانی دیگر است

رند و درِ میخانه ها  صوفی و کنج صومعه

ما را سریر سلطنت بر آستانی دیگر است

سیّد مرا جانان بود هم درد و هم درمان بود

جانم فدای جان او کاو از جهانی دیگر است

جناب شاه نعمت الله ولی

گوهر دریای ما را آبروئی دیگر است

نوش کن جام می ما کز سبوئی دیگر است

گفتۀ مستانۀ ما ملک عالم را گرفت

گوش کن بشنو خوشی کاین گفتگوئی دیگر است

دیگران فردوس می خواهند و ما دیدار یار

همّت عالیّ ما را جستجوئی دیگر است

خرقۀ خود را به جام می نمازی کرده ایم

نزد رندان این طهارت شستشوئی دیگر است

رنگ عشق و بوی معشوق است رنگ و بوی ما

در میان عاشقان این رنگ و بوئی دیگر است

سیّد از دنیا برفت و نعمت الله را گذاشت

گر چه آن می کهنه است این جامِ نوئی دیگر است

جناب شاه نعمت الله ولی

جان فدا کردیم و جانان یافتیم

درد دل بردیم و درمان یافتیم

جان ما تا مبتلای عشق شد

از بلایش راحت جان یافتیم

دلبر خود در دل خود دیده ایم

گنج او در کنج ویران یافتیم

مدتی بودیم با ساقی حریف

عاشقانه می فراوان یافتیم

گوهر توحید اگر جوید کسی

گو زما می جو که ما آن یافتیم

یوسف مصری که صد مصرش بهاست

ناگهی در ملک کنعان یافتیم

نعمت الله در خرابات جهان

میر سر مستان و رندان یافتیم

جناب شاه نعمت الله ولی

ای لب تو چشمۀ آب زلال

مجلس تو مجمع اهل کمال

نقش خیال تو نگارم به چشم

خوش تر از این نقش که بسته خیال

دیده بروبد به مژه خاک راه

بر درت ار باز بیابد مجال

آینه از ساده دلی نقش بست

صورت بی مثل شما را مثال

طاق دو ابروی تو محراب جان

نسبت آن کی کنمش با هلال

مهر جمیل ار بودم دور نیست

هست خدا نیز محبّ جمال

نور الهی است که پیدا شده

سیّد ما لم یزل و لایزال

چناب شاه نعمت الله ولی

گنج عشقش دفینۀ دل ماست

نقد او در خزینۀ دل ماست

در محیطی که نیست پایانش

کشتی او سفینۀ دل ماست

جام گیتی نما که می گویند

ساغر آبگینۀ دل ماست

مصر معنی دمشق صورت هم

گوشه ای از مدینۀ دل ماست

شد معطّر دماغ جان آری

بوئی از عنبرینۀ دل ماست

نور عروس تجلّی اوّل

زینتی از زرّینۀ دل ماست

نقد گنج خزانۀ عالم

حاصلات دفینۀ دل ماست

در دل ما چو دلبر است مقیم

آن سکونش سفینۀ دل ماست

نعمت الله که میر مستان است

خواجه تاش کمینه دل ماست

جناب شاه نعمت الله ولی

تجلیّ اوّل =ظهور حق از مقام خفا در مقام اعیان ثابته موجودات

خواجه تاش= دو بنده که یک صاحب داشته باشند

ما عاشق چشم مست یاریم

آشفتۀ زلف بی قراریم

سرمست می الست عشقیم

شوریدۀ چشم پرخماریم

آئینۀ روشن ضمیریم

خورشید منیر بی غباریم

پرگار وجود کائناتیم

هر چند که نقطه را نگاریم

هر دم که زنقش خود بر آئیم

جانی به جهانیان سپاریم

در هر دو جهان یکی است موجود

باقی همه صورت نگاریم

یک باده و صد هزار جام است

ما جمله یکیم اگر هزاریم

سیمرغ هوای قاف قربیم

شهباز فضای برج یاریم

دُرّیم  و لیک در محیطیم

بحریم ولیک در گُذاریم

تا واصل ذات عشق گشتیم

در هر صفتی دمی بر آریم

دریاب رموز نعمت الله

پنهان چه کنیم آشکاریم

جناب شاه نعمت الله ولی

شراب خانۀ عشاق جای سیّد ماست

بهشت گوشه نشینان سرای سیّد ماست

بیا که ساقی وحدت حریف مجلس اوست

مرو که شاه جهانی گدای سیّد ماست

بیا که مطرب عشاق می نوازد ساز

به نغمه ای که مگر از نوای سیّد ماست

جهانیان همه از جام ذوق او مستند

چنین حضور خوشی از صفای سیّد ماست

شمیم روضۀ رضوان که روح می بخشد

نسیمی از نفس جان فزای سیّد ماست

صبا که غالیه سائی همی کند هر سو

چو باد گشته روان در هوای سیّد ماست

به عشق بندۀ جانی نعمت اللّهیم

چو نعمت الله ما از یرای سیّد ماست

جناب شاه نعمت الله ولی