یاری که ز ملک آشنائیست

داند که قماش ما کجائیست

زاهد برِ مست اگر کند میل

آن میل به نزدما هوائیست

سلطانی این جهان فانی

باهمّت عارفان گدائیست

عاشق زبلا اگر گریزد

در مذهب عشق بی وفائیست

مائیم و نوای بی نوائی

ما را چو نوا ز بی نوائیست

گفتیم که غرق بحر عشقیم

این مائیِ ما ز خود نوائیست

مستیم و حریف نعمت الله

این نیز عنایت خدائیست

جناب شاه نعمت الله ولی

عشق جانان حیات جان من است

حاصل عمر جاودان من است

معنی چهارحرف وهفت هیکل

جمع وتفصیل آن بیان من است

نقد گنجینۀ حدوث وقدم

گوهربحربیکران من است

عین آب حیات دانی چیست

آب سرچشمۀ روان من است

درخراباتِ عشق  پیرِ مغان

طالب رند نوجوان من است

نام بگذار وز نشان بگذر

بی نشان شو که آن نشانِ من است

نعمتِ اوست هرچه موجود است

نعمت اللهِ من از آنِ من است

دیوان جناب شاه نعمت الله ولی

هفت هیکل =هفت آسمان

 

عاشقان درش از درد دوا یافته اند

خستگان غمش از رنج شفا یافته اند

باده نوشان سرپرده میخانۀ دل

جرعۀ دُردی دَردش چو دوا یافته اند

مبتلایان بلایش زبلا نگریزند

گرچه از قامت وبالاش بلا یافته اند

نم چشم وغم دل ،قوتِ روان ساز ای جان

که کسان قوّت از این آب و هوا یافته اند

عارفان  بی سروپا بر سرِ دارش رفتند

لاجرم اجر فنا دار بقا یافته اند

عاشقانی که چو ما غرقه دریا شده اند

گوهر حاصلِ ما در دلِ ما یافته اند

خودشناسان  که مقیم حرم مقصودند

همچو سیّد زخود آثار خدا یافته اند

جناب شاه نعمت الله ولی



موج وحباب وقطره در این بحر ما یکیست

نقش حباب گرچه هزارند ماء یکیست

درمان درد دل چه کنم ای عزیزمن

از دوست می رسدهمه درد و دوا یکیست

ماوشرابخانه و رندان باده نوش

فارغ ز دو سرا برِ ما دو سرا یکیست

تمثال صدهزار در آینه رو نمود

دیدیم آن یکی و همه نزد ما یکیست

گرآشنای خویش شوی ،نزد عاشقان

معشوق وعشق وعاشق و آن آشنا یکیست

چون عقل اَحوَل است دو بیند،غریب نیست

بنگر به عین عشق که شاه وگدا یکیست

سیّد ز جودخویش وجودی به بنده داد

مُعطی نعمت اللهِ ما و عطا یکیست

جناب شاه نعمت الله ولی




ماء =آب
احول= بیماری که باعث دیدن دوتصویر میگردد





 

ساقی زکرم نواخت ما را

خمخانه بریخت برسرما

ماجام وبر آب چون حبابیم

دریاب زما و ما ز دریا

عشقست که هیچ جا ندارد

هر جا میجو تو جای بی جا

دردیدۀ مست ما توان دید

آن نور ولی به چشم بینا

آئینه از او وجود دارد

او نیز به آینه هویدا

باشمع جمال او چه باشد

پروانۀ عقل بی سروپا

رندیم وحریف نعمت الله

هرگز نکنیم توبه حاشا

جناب شاه نعمت الله ولی

ای آب حیات آب دریاب

سرچشمۀ این سراب دریاب

جامی وشرابی وجسم وجانی 

این جام پرازشراب دریاب

ساقی قدحی به دست ما ده
خیری بکن وثواب دریاب


دل سوخته ایم زآتش عشق
جانا جگر کباب دریاب


جامی زحباب پرکن ازآب
آبی بخور وحباب دریاب


مائیم حجابِ ما  در این بحر
آب است حجاب آب دریاب 


دریاب حضورنعمت الله
این نعمت بی حساب دریاب






جناب شاه نعمت الله ولی

جان عالم فدای خدمت اوست

هرچه باشدبرای خدمت اوست

خانه ای روشن است دیدۀ ما

آری آری سرای خدمت اوست

پادشاه سریر هفت اقلیم

بندگانه گدای خدمت اوست

نبودازخدای بیگانه

هرکه او آشنای خدمت اوست

حاصل بحروکان به وقت سخا

خرده ای از عطای خدمت اوست

آفتاب سپهرعزّوجلال

جام گیتی نمای خدمت اوست

عرش اعظم که تخت سیّدماست

برهوا از هوای خدمت اوست

جناب شاه نعمت الله ولی

هفت دریا شبنمی از بحر بی پایان ماست
جان عالم نفخۀ ارواح آن جانان ماست


درخرابات مغان هستیم وجام می بدست
های وهوی عاشقان ازنعرۀ مستان ماست


موج دریائیم وعین ما و او هر دو یکیست
آبرو گر بایدت از ما بجو کان آن ماست


مدّتی شد تا به جان فرمان سلطان میبریم
این زمان سلطان ما فرمانبر سلطان ماست


گنج اگر جوئی بیا کنج دل ویران بجو
زآنکه گنج کُنتُ کَنزاً در دل ویران ماست


سیّد مستان به صد جان دوست می داریم ما
زآنکه رند سرخوش است و یاری از یاران ماست

شرابخانه عشاق جای سید ماست

بهشت گوشه نشینان سرای سید ماست

بیاکه ساقی وحدت حریف مجلس اوست

مروکه شاه جهانی گدای سید ماست

بیا که مطرب عشاق مینوازد ساز

به نغمه ای که مگر از نوای سید ماست

جهانیان همه از جام ذوق او مستند

چنین حضور خوشی از صفای سید ماست

شمیم روضه رضوان که روح می بخشد

نسیمی از نفس جان فزای سید ماست

صبا که غالیه سائی می کند هر سو

چوباد گشته روان در هوای سید ماست

به عشق بنده جانی نعمت اللهیم

چو نعمت الله ما ازبرای سید ماست

جناب شاه نعمت الله ولی