پیرهن گر کهنه گردد یوسفِ جان را چه غم

ور دهی ویران شود در مُلک ، خاقان را چه غم

کدخدا باقیست ، گرخانه شود ویران چه باک

جان به جانان زنده است ،ار تن رود جان را چه غم

خمّ می در جوش وساقی مست و رندان در حضور

جام اگر بشکست گو بشکن حریفان را چه غم

بت پرستی که برافتد ، بت چه اندیشد از آن

وز بمیرد بنده ای بیچاره ، سلطان را چه غم

گر نباشد آینه  آئینه گر را عمر باد

ورنماند سایه ای خورشید تابان را چه غم

غم ندارم گر طلسم صورتم دیگر شود

گنج معنی یافتم زِ افلاس یاران را چه غم

باده وحدت به شادی نعمت الله می خورد

از خمار کثرت معقول مستان را چه غم

جناب شاه نعمت الله ولی