‫باز سرمست جام جم شده ام

‫عاشق  روی آن صنم شده ام

‫

‫گر چه بودم ز هجر درویشی

‫دیگر از وصل محتشم شده ام

‫

‫تا دلم خلوت محبت اوست

‫پرده دار  در حرم شده ام

‫

‫سرکویش مقام کرده ام از آن

در همه جای محترم شده ام

‫

‫غم عشقش خجسته باد که من

این چنینن  شادمان زغم شده ام

‫

‫تا که منظور حضرت عشقم

‫فارغ از عقل و بیش و کم شده ام

‫

‫از وجود و عدم رهید دلم

سیّد عالم قدم شده ام

‫

‫جناب شاه نعمت الله ولی

ما خاک راه را به نظر کیمیا کنیم

صد درد را به گوشه چشمی دوا کنیم

در حبس صورتیم و چنین شادو خرّمیم

بنگر که در سراچه معنی چه ها کنیم

رندان لاابالی و مستان سرخوشیم

هشیار را به مجلس خود کی رها کنیم

موج محیط و گوهر دریای عزّتیم

ما میل دل به آب و گِل آخر چرا کنیم

در دیده روی ساقی و بر دست جام می

باری بگو که گوش به عاقل چرا کنیم

ما را نفس چو از دم عشق است لاجرم

بیگانه را به یک نفسی آشنا کنیم

از خود بر آ و در صف اصحاب ما خرام

تا سیّدانه روی دلت با خدا کنیم

جناب شاه نعمت الله ولی

غزل -آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند-جناب حافظ در پاسخ به این غزل حضرت

شاه بوده است

دولت وصل یار می بینم

کام دل در کنار می بینم

همه روشن به نور او نگرم

گر یکی ورهزار میبینم

آنکه از چشم مردم است نهان

روشن و آشکار می بینم

هر خیالی که نقش می بندم

نور روی نگار می بینم

خانه دل که رفته ام از غیر

خلوت یار غار می بینم

این عجایب که دید یا که شنید

که یکی بی شمار می بینم

نعمت الله را چو می نگرم

از نبی یادگار می بینم

جناب شاه نعمت الله ولی

عاشقی دریا دلی از ما طلب
آن چنان گوهر در این دریا طلب

نقد گنج ‫کُنتُ‌ کَنزاً را بجو
از همه اسماء ‫مُسَمّا را طلب

طالب و مطلوب را با هم ببین
جام و می و آب و حباب از ما طلب

هر که یابی دامن او را بگیر
حضرت یکتای بی همتا طلب

در وجود خویشتن سیری بکن
آنچه گم کردی هم آنجا واطلب

چشم ما از نور رویش روشن است
نور او در دیده بینا طلب

هیچ شئ بی نعمت الله هست؟  نیست
نعمت الله از همه اشیاء طلب


جناب شاه نعمت الله ولی

‫درد از تو خوش است و هم دوا نیز

رنجم بخشی و هم شفا نیز

‫

‫داری نظری به حال هر کس

‫می کن نظری به حال ما نیز

‫

‫بیگانه نگشت از تو محروم

ما خویش توایم و  آشنا نیز

ای جام جهان نمای باقی

ایمن زفنائی و بقا نیز

گر کشته شوم به تیغ عشقت

خونم بحل است وخونبها نیز

ما از تو به غیر تو نخواهیم

بی تو چه کنیم دو سرا نیز

تنها نه منم محب سید

والله که حضرت خدا نیز

جناب شاه نعمت الله ولی

‫مرا حالی است با جانان که در جانم نمی گنجد

‫مرا سرّی است با دلبر که دل دربر نمی گنجد

‫

خرابات است و ما سرمست و ساقی جام می بر دست

‫دراین خلوت سرای دل بجز دلبر نمی گنجد

‫

‫چه غوغایی است درد او که در هر دل نمی باشد

‫چه سودایی است عشق او که در هر سر نمی گنجد

‫

‫دلم عود است و آتش عشق و سینه مجمر سوزان

‫زشوق سوختن عودم در این مجمر نمی گنجد

‫

‫چه حرف است اینکه می خوانم که در کاغذ نمی یابم

‫چه علم است اینکه می دانم که در دفتر نمی گنجد

‫برو ای عقل سرگردان جانی مکن با ما

‫سبک روحان همه جمع و گران جان در نمی گنجد

‫

‫ندیم مجلس شاهم حریف نعمت اللهم

‫لب ساغر همی بوسم سخن دیگر نمی گنجد

‫
‫

‫جناب شاه نعمت الله ولی‫

‫

‫یاد جانان میان جان من است

‫عشق او عمر جاودان من است

‫

‫نفس روح بخش من دریاب

‫که دم عیسوی از آن من است

‫

‫هفت دریا  به نزد اهل نظر

‫موجی از بحر بیکران من است

‫

‫اهل بیت رسول اگر جویی

‫از منش جو که خاندان من است

‫

‫مجلسی پر زنعمت جنّت

‫بزم رندان ونُزُل خاندان من است

‫

‫یک زمانی به حال من پرداز

‫خوش زمانی که آن زمان من است

‫

‫هر که خواهد نشان آل زمن

‫نعمت الله من نشان من است

‫

‫جناب شاه نعمت الله ولی

نُزُل=  ‫آنچه پیش میهمان از برای پذیرایی نهند

‫درد دل دارم و دوا این است

‫عشق می بازم و هوا این است

‫

‫در خرابات باده مینوشم

‫عمل خوب بی ریا این است

‫

‫جام دُردی درد دل درکش

‫که ترا بهترین دوا این است

‫

‫خوش بلایی است عشق بالایش

‫راحت جان مبتلا این است

‫

‫از غم دیّ و غصه‌ فردا

‫بگذر  امروز حالیا این است

‫

‫رند مستیم و جام می بر دست

‫قصّه ما و حال ما این است

‫

‫مجلس ذوق نعمت الله است

‫جنّت ار بایدت بیا این است

‫

‫

‫جناب شاه نعمت الله ولی

جام گیتی نماست سید ما

جان و جانان ماست سید ما

دنیی و آخرت طفیل ویند

سید دو سراست سید ما

سید ما محمد است به حق

که رسول خداست سید ما

خوش فقیری غنی است از عالم

هم غنی از غناست سید ما

نقد گنجینه حدوث و قدم

دارد و بی نواست سید ما

اولیا تابعند و او متبوع 

سید انبیاست سید ما

راحت جان دردمندان است

درد دل را دواست سید ما

مظهر اسم اعظمش خوانم

حضرت مصطفاست سید ما

فارغم از فنا به دولت او

شاه دار بقاست سید ما

سید عالم است این سید

بر همه پادشاست سید ما

نعمت الله نصیب از او دارد

والی اولیاست سید ما

جناب شاه نعمت الله ولی

‫همه عالم تن است و او جان است

‫شاه تبریز و میر اوجان است

‫

‫کنج دل شد به گنج او معمور

‫ور نه بی گنج کنج ویران است

‫

‫عقل کل در جمال حضرت او

‫همچو من واله است و حیران است

‫

‫زلف او موبه مو پریشان شد

‫حال جمعی از آن پریشان است

‫

‫جام گیتی نمای دیده من

‫روشن از نور روی جانان است

‫

‫هر چه بینی به دیده معنی

‫نظری کن که عین این آن است

‫

‫بزم عشق است و عاشقان سرمست

‫نعمت الله میر مستان است

‫

‫جناب شاه نعمت الله ولی

‫

‫−اوجان : یکی از دهستان های چهارگانه بخش بستان آباد تبریز.

‫

‫−در این شعر جناب شاه به اشاره از حضرت شمس تبریزی

‫ سخن میرانند که به گفته بر حق مولانا تجلی دیگر باره مولی

‫ علی (ع) بوده اند که در قونیه بدست عثمانیان به طرز فجیعی

‫ به شهادت رسیدند.

دل وجانم فدای جانان است

هر چه دارم برای جانان است

آنکه دم می زند ز سلطانی

چون غلامان گدای جانان است

نیست بیگانه از خدا به خدا

عارفی کاشنای جانان است

خلوت دل مقام حضرت اوست

دیگری کی به جای جانان است

مبتلای بلا اگر نالد

راحت من بلای جانان است

دل و جان را دهد به باد هوا

هر که او را هوای جانان است

نعمت الله که جان من به فداش

جام گیتی نمای جانان است

جناب شاه نعمت الله ولی

در آینه وجود آدم 

دیدیم جمال اسم اعظم

معنی محمدی بدیدیم

در صورت نازنین آدم

دیدیم که اوست غیر او نیست

ور هست ،خیال اوست آنهم

آدم به وجود اوست موجود

عالم به جمال اوست خرم

ما سایه آقتاب عشقیم

تن جام جم است و جان ما جم

مستیم و خراب در خرابات

با جام شراب عشق همدم

دردی کش کوی می فروشیم

نی غصه بیش و نی غم کم

ای عقل برو به خیر و خوبی

ای عشق بیا و خیر مقدم

رندیم و حریف نعمت الله

می نعمت و ساقی اوست فافهم

جناب شاه نعمت الله ولی

نور بسیط لمعه ای از آفتاب ماست

بحر محیط جرعه جام شراب ماست

قانون علم کلی و کشاف عقل کل

حرفی زدفتر وورقی از کتاب ماست

تا بوسه داده ایم رکاب جلال او

سر خیل عاشقان جهان در رکاب ماست

ما خواجه محاسب دیوان عالمیم

هر جا که عالمی است به جان در حساب ماست

روح القدس ببسته میان همچو خادمان

در روز و شب مجاور درگاه باب ماست

ما را حجاب نیست اگر هست غیر نیست

هم عین ماست آنکه تو گوئی حجاب ماست

زلفی که رفت در سر سودای او جهان

بر روی ماست واله و در پیچ و تاب ماست

هر قطره ای که غرقه دریای ما بود 

از ماش می شمار که موج وحباب ماست

داریم نعمت الله و از خلق بی نیاز

سلطان کائنات گدای جناب ماست

جناب شاه نعمت الله ولی

موج وحباب و قطره در این بحر ما یکی است
نقش حباب گرچه هزارند ما یکی است

درمان درد دل چه کنم ای عزیز من
از دوست می رسد همه درد و دوا یکی است

ما و شرابخانه و رندان باده نوش
فارغ دو سرا بر ما دو سرا یکی است

تمثال صدهزار در آئینه رونمود
دیدیم آن یکی و همه نزد ما یکی است

گر آشنای خویش شوی، نزد عاشقان
معشوق وعشق وعاشق و آن آشنا یکی است

چون عقل احول است دو بیند غریب نیست
بنگر به عین عشق که شاه و گدا یکی است

سید ز جود خویش وجودی به بنده داد
معطی نعمت الله ما و عطا یکی است


جناب شاه نعمت الله ولی

 

ای در میان جانها از ما کنار تا کی

مستان شراب نوشند ما در خمار تا کی

ما کشتگان عشقیم بر خاک ره فتاده

ما را چنین گذاری در رهگذار تا کی

تو چشه حیاتی سیراب از تو عالم

ما تشنه در بیابان در انتظار تا کی

صافی بیار جامی بر خاک ما فرو ریز

در وجلسی چنین خوش گردوغبار تاکی

درخلوت دل تست یاری و یار غاری

تو می روی به هر در غافل زیار تاکی

نقش خیال بگذار دست نگار ما گیر

نقاش را نظر کن نقش نگار تا کی

رندان نعمت الله سرمست در سماعند

تو هم بکوب پائی دستی بر آر تاکی

جناب شاه نعمت الله ولی

دل چو سلطان ملک جان گردد
پادشاه همه جهان گردد

چون ز چونی رسد به بی چونی
سالک سیر لامکان گردد

دل زصورت چو رو به معنی کرد
بی نشانش همه نشان گردد

گرد بر گرد نقطه وحدت
همچو پرگار خط نشان گردد

اول خویش را چو بشناسد
مهدی آخرالزمان گردد

چو طلسمش شکسته شد به درست
گنج پنهان بر او عیان گردد

نقد دل از آنش می خوانند
که ملقب به این و آن گردد

گاه باشد مجاور کعبه
گاه سرمست در مغان گردد

عرش اعظم دل است و آن دل ماست
به دلیل این سخن بیان گردد

هر که شد غرق اندر این دریا
قطره اش بحر بیکران گردد

چون ز هستی خود شود فانی
باقی ملک جاودان گردد

هر که دل را شناخت در دو جهان
فارغ از سود و از زیان گردد

سخن دل زگفته سید
مونس جان بیدلان گردد

لیس فی الدار غیره دیار
این چنین است اگر چنان گردد


جناب شاه نعمت الله ولی

خسته عشق تو بیچاره شفا را چه کند
مبتلای غم تو غیر بلا را چه کند

کشته عشق تو چون از تو بقا می یابد
همچو منصور فنا دار بقا را چه کند

دردمندی که چو ما دردی دردت نوشد
با چنین درد خوشی صاف دوا را چه کند

آن که در میکده عشق تو یابد جائی
نزهت باغچه هر دو سرا را چه کند

بنده عشق تو چون سید هر سلطان است
منصب دنیی و عقبی گدا را چه کند


جناب شاه نعمت الله ولی